ما معمولا به رفتارهای غلط کودکمان توجه میکنیم و اعتقاد داریم تربیت کودک یعنی اصلاح رفتارهای غلط او.
بدون آنکه متوجه باشیم این فقط بخشی از تربیت کودک است و این بخش امکان پذیر نیست مگر با تقویت رفتارهای درست که خود هنری دیگر و بیشک نیازمند صبر و حوصله و دانش است.
هنگامی که کودکان ما با آرامش در اتاق در حال بازی هستند و اسباب بازی هایشان را با هم قسمت میکنند کسی نیست که آنها را تشویق کند و یا به آنها توجه کند ولی احتمالا پس از چندی که آنها بر اثر عدمتوافق بر سر اسباب بازیهایشان با هم دعوا میکنند ما در موقعیت حاضر میشویم و آنها را دعوا میکنیم و در واقع به آنها میگوییم که چه کار نکنند نه اینکه چه کار بکنند و این تعریف کاملی برای تنبیه است که ضعیفترین شیوه تربیتی است.